بزرگترین بحران انسانی پس از جنگ جهانی دوم

دیپلماسی ایرانی/ متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست جهان با بزرگ ترین بحران انسانی خود از پایان جنگ جهانی دوم دست و پنجه نرم می کند. 20 میلیون نفر در چهار کشور از گرسنگی و قحطی رو به مرگ هستند و هشدارهای مقامات ارشد سازمان ملل راه به جایی نمی برد.  مثل زندگی در «کوری» ژوزه ساراماگو است؛ وقتی مطلقا هیچ چیز دیده نمی شود، وقتی در جهانی زندگی می کنیم که چشم هایمان را بسته ایم. آمینا داهیر، هیچگاه نام ساراماگو را نشنیده، هیچگاه به کوری فکر هم نکرده اما آن را با پوست و استخوانش لمس کرده است. می گوید: «چطور فاجعه ای تا این حد بی سابقه می تواند به طور کامل غیرقابل پیش بینی و پیگیری باشد؟ چطور نمی شود چنین فاجعه ای را متوقف کرد؟ چطور هنوز موفق به انجام کاری نشده ایم؟» او مادری از سومالی است که از سال 2011 طعم قحطی را چشیده و مرگ یک چهارم از جمعیت کشورش را به چشم دیده و هر روز با چنگ و دندان برای یک لقمه نان می جنگد؛ لقمه نانی که فقط نیرویی باشد برای ادامه جست وجو برای لقمه نانی دیگر در روزی دیگر. «مردم هر روز مثل من می آیند با کول ... بزرگ...