هدیه ای به رنگ هویت

ایرانشهر-زهرا داستانی: اگر در زندگی لحظات شیرین و به یادماندی بسیار باشد، حتما یکی از آنها زمانی است که عیدی گرفته اید. شاید این عیدی اسکناس تا نخورده ای لای برگ های کتاب حافظ پدر بزرگ باشد یا یک عروسک دست دوز که مادربزرگ آن را با ظرافت هر چه تمام تر بافته است یا شاید یک کتاب شعر یا گلدان کوچکی از یک دوست. اما مطمئنا از میان تمام هدایایی که در عید گرفته اید هدیه ای ارزشمند تر و به یادماندنی تر از آنی نبوده و نیست که در آن روح انسانی نهفته است. عیدی دادن یکی از رسم هایی است که از گذشته های دور در فرهنگ ایرانی جای داشته است. در گذشته بزرگتر های فامیل، حتی ریش سفیدان محل به کوچکترها هدیه های هر چند کوچک عیدی می دادند. در ایام نوروز کوچکترها برای دست بوسی به محضر بزرگترها می رفتند و مهم دریافت هدیه های تبرک یافته از سوی بزرگان بود. برای بعضی از افراد شگون عیدی و دشت کردن از دست عیدی دهنده اهمیت داشت نه مبلغ و اهمیت و ارزش آن. رد تاریخی رسم عیدی دادن در نوروز را می توان در گفته ها و نوشته های ابوریحان بیرونی دنبال کرد که او آن را از آذرباد (موبد بغداد) نقل کرده است. ابوریحان بیرونی ... بزرگ...