مشهدی ها همه خادمند

نعیمه بخشی- تعلق خاطر، حسی است که همه آدم ها به شهرشان دارند، جایی که در آن به دنیا آمده اند و بزرگ شده اند. بدون آنکه به جزئیات جغرافیایی که در آن رشد کرده اند، فکر کنند شهرشان را بیش از هر جای دیگری دوست دارند. اما حتماً همیشه استثنائاتی هم هست. شهری مثل مشهد که تا اسمش می آید همه حال دیگری دارند. دست خودشان نیست اما دورنمای زیبایی از حرم مطهر با آن گنبد طلایی قشنگش در ذهنشان نقش می بندد. آدم ها حتی اگر در مشهد گذشته ای نداشته باشند، باز هم تعلق خاطری به آن دارند. احساسی از وابستگی به شهری که اسمش با نام مبارک امام رضا(ع) عجین شده. هرگز به این فکر نکرده ام که چقدر خیابان ها و پیاده روها و کوچه های مشهد را دوست دارم و چقدر در این شهر قدم زده ام و چندبار از آن سر شهر پیاده آمده ام تا حرم. خستگی را انکار کرده ام و از تصور آرام گرفتن در گوشه صحن، نیرو گرفته ام. بعضی آدم ها این جوری اند. برایشان مهم نیست که چقدر راه بروند، برایشان مهم است که عاقبت دست هایشان را رو به آسمانی بالا بگیرند که صحن های زیبای حرم مطهر را دربرگرفته است. آدم ها دل بسته شهرهایشان هستند و دل بسته مشهدی که ... بزرگ...